Madde bağımlılığı, Ergenlik ve Postmodernite

Bağımlılık sorunsalı bireyin kendisi, diğerleri ve çevresiyle olan ilişkilerinde öznel bir sorumluluk almayı reddettiği, dolayısıyla da kişiyi yalnızlığın belki de en uç en umutsuz biçimleriden birine sürükleyen günümüzün yaygın krizlerinden. Öznelerin özellikle de ergenlikte var oluşta eksikli olmak gerçeğiyle karşılaştıkları çetrefilli ve karmaşık bir sürece getirdikleri yanıtlardan -elbette kestirme bir yol olarak- belki de artık en sık rastlanılanı. Yetişkin olmaya geçemeyiş, yetişkin yaşantısının gerekliliklerini simgesel kastrasyonda üstlenemeyiş bir yana, ilişkilerin ötekisini kaçınılmaz olarak "atık" konumuna indirgeyen ya da kendisi için çaresizce bu konumu üreten bir tüketim mantığı. İçinden çıkılamayan bir zevk, savaş, vaat ve yıkım döngüsü...
Umur Yiğit Nural'ın yazısında bu karmaşık ve güncel sorunsalın hem ergenlik krizleri hem de günümüz söyleminin ürettiği psikopatolojilerle olan bağlantılarını buluyoruz. Yazarın da dikkat çektiği gibi madde bağımlılığını bu güncel bağlantılardan ele aldığımızda bağımlılıkların nevrozlar, psikozlar ve sapkınlıkların yanı sıra eksikliğe getirilen yaygın dördüncü bir yanıt, yapılanış (?) olup olmadığı sorusu da tartışmaya açılabilir. Söz konusu olan bir kriz mi, bir seçim mi yoksa ısrtraba yapılan geçici bir pansuman mı? Ya da tüm bunların ötesinde öznenin zevkle ve kayıpla olan ilişkisinde yeni bir deşifraj gerektiren dördüncü bir yapılanış mı?